POLATTARIK ѕινяι кυяѕυη

''Hala bir umut vardı içimde.Ne çabukta bitirdi onca yılın hesabını.Kolayına mı geldi ne ayrılmak .Bunu kendi yapamamıştı da benden mi beklemişti .Kalbimi onaracak diye beklerken nasıl da bir anda yıkıp gitti !
Nasıl da inanmışım . Sevdiği ben değil ! tutunacağı bir dalmış meğer '' diye kendi ,kendine öfkeyle söylediklerini yine kendi dinliyordu.

Bunca hayal kırıklıkları, yanılgılarının çokluğundan yüreğini yordukça,içinden bir ses ''sevseydi bu kadar kolay kabullenmezdi ayrılığı ''diyordu . ''Hep ben uzattım ellerimi, hep ben dedim ,hadi bir şans daha.Sanıyordum ki bu kez de o isteyecek. Ah.!.ah ! ne kadar da gururluymuş , korkakmış.'' diyen iç sesine cevap’’bilememişsin’’olması canını yakıyordu. ‘’Şansına yükledi hep olmayanları. Zamanı,fırsatları iyi değerlendiremedi de yine kabul etmedin,bekledin hep.. bekledin.! iyi de ne zamana kadar ? Hiç sormadın ki’’ diyen yüreğine sadece gözyaşlarıyla teselli veriyordu .

Mantığı ,duygularını bastırmak için sürekli ‘’ Beklerken, seni mutlu edebildi mi ? Şikayetlerine sahip çıkabildi mi? İtirazlarında vurabildi mi masaya yumruklarını ? ‘’Hayır’’ diyerek direnebildi mi? Buna deymez miydin sen? Sense onun için ne çok şeylere göğüs germiştin. Hep kavga halindeydi seninle, senin her şeyi yoluna koyduğun halinle bile....o yüzden yarışa soktu kendini seninle, seni geçti işte...! orta yerde seni bırakarak ''git''dedin diye gitti.! Oysa o''git'' demeler ''gel''demenin fırtınasıydı , inadına gelmeliydi , inadına ….!
Sen ne için kavga ediyordun ,O ne yapıyordu ki zamansız tavırları, zamansız dargınlığı değil miydi seni üzen? En ihtiyacın olduğu anlarda senin yanında olabildi mi? Ne seni anlayabildi ne de anlamaya çalıştı...''hep ben,hep ben ''dedi.Aradıysan,aradı...’’Gel’’ dediysen ,geldi.Sevmek bu muydu..? Sen güldüğünde miydi sana gülmesi ’’ diyordu.

Yavaş ,yavaş kendine gelmişti sanki .Ağlamak iyi gelmişti.İç sesini dinlemek de öyle.

Beyaz bir kağıda şunları yazıp ,duvara astı ; ''Geçti artık. Geçti . Bu geç kalmalara şimdi ne desen boş . Yaşananları '' bir rüyaymış'' diyerek anmalısın ve bundan sonra da geriye bakmamalısın. Ayaklarını aldığın dersle öyle bir yere vurmalısın ki ,hızla umuda yükselmelisin. Varsın resimler, şarkılar anılara kalsın,sen yarınında artık başka resimleri,başka şarkıları hayatına çağırmalısın.Çünkü,mutluluğu hak ettin ''

gönderilmemiş mektup
Mümkün olsaydı size yeni bir dünya kurmak isterdim.

Özgürce yaşanan,yalansız,çıkarsız bir dünya.

Sevgileri olduğu gibi,güzellikleri yaratıldığı gibi yaşanan bir dünya.İnsanız ve insanlar bir kalıptan çıkmış metalar değil ki mümkün olsun bu.Herkesin kendi beyni,kendi gözü ,kulağı var ve diyor ki; ‘’bu Ben’im’’. Herkes ‘’Ben’im diyince milyonlarca Ben’ler ,fikirler çıkıyor ortaya .Milyonlarca da yanılgılar,yanlışlar bir o kadar da umutlar,doğrular çıkıyor.

Bunlardan biri de Ben’im .

Yanılgıyı,yanlışı,nefreti yaşadıkça dünyaya kızdım.Sevgiyi,doğruyu,umudu yaşadıkça dünyayı sevdim.

Ben nasılsam dünya da öyleydi işte . Değiştirmek çabası niye ?

Önce Ben olmayı sevmeliyiz.Dünya nasılsa zaten sevmeye hazır.

Çocuklarım,yıllar su gibi akıp gidiyor.Geriye baktığınızda ‘’ben yaptım ve iyi ki de yapmışım’’diyeceğiniz bir şeyleriniz olsun.Olsun ki bir gün benim gibi mutlu olasınız.

Ben ne mi yapmışım ? Ben hep sevmişim,hayal kurmuşum,umut içinde yorulmuşum,en güzeli de sizleri dünyaya getirmişim.

Sizlerde yapmak isteyip de yapamadıklarımı yaşamak istemişim.

Siz mutlu olduğunuzda mutlu olmuşum.Öğrenmişim.Öğretmişim.Sizlerin daha iyi bir insan olmanıza yardım etmeye çabalamışım hep,kendi insanlığım kadar.

Ne yaparsak yapalım yalanlar hep olacak.Yanlışlar da olacak ve doğrular,güzellikler bunların sayesinde güzel olacak.

Her şey aynı olsaydı,herkes aynı düşünseydi inanç,sabır,çalışmak,sevgi,nefret anlamını bulur muydu ? Sanmıyorum.

Dünya çelişkileriyle dünya,insanlar insanlıklarıyla insan.Ne yaparsak kendimize,kendimiz için.İyi bir hayat yaşamak istiyorsak akıllı olacağız.İstemiyorsak da aptal.

Bu kadar basit işte !

Dünya.Ah ! dünya ,Allah seni biz kulların kızdıkça ‘’yalan’’ desin diye mi yaratmış ne. Yalanı yalan olan insanlar bu gün yer üstündeyse, yarın altında olacaklar.İşte bütün mesele bu;altındakiler,üstünde olmuşların hesabını verirken,kolay mı,zor mu olacak? Bunu düşünmeliyiz.

Onun için insan gibi insan olmalıyız,insan gibi davranmalıyız çevremizdekilere.Bu korkudan değil!sevmekten olmalı.Olduğu gibi sevmeliyiz insanları.

Kusurlarını biz düzeltemeyiz ki uğraşalım, insanın kendisi isterse düzeltir ancak.

Kısacası biz başkalarıyla değil ! kendimizle uğraşmalıyız.

Başta ‘’mümkün olsaydı size yeni bir dünya kurmak isterdim’’ diye yazmışım,oysa yeni bir dünya değil aradığım.Anladım. İnsanlık aranıyor çocuklar ! insanlık…

Nereye gittiyse,gidiyorsa,gidiyor işte;bencilliğe,paylaşımsızlığa,sevgisizliğe doğru yol alıyor sanırım. Onun için yeni bir dünya aranıyor.

Orada da insanlar olacağına göre,bize yeni bir dünya değil ! çağdaş kafalar,düşünceli duygular,yontulmuş hoşgörüler lazım.

Bize insanlık lazım çocuklar.

Saat öğlen vakitlerinde.Hiç düşünmeden yazdım bu satırları.Kendimi,kendimce sorguladım’’ben insan mıyım’’ diye. Karar verdim;ben insanım.

İnsanları seviyorum;bana acı çektirdikleri için.

Hatalarımı seviyorum;bana doğruları buldurdukları için.

Yanlışlığa kızmıyorum;kendi yolumu gösterdiği için.

Kızgınlıklar,hayal kırıklıkları olmasaydı,şimdi bütün bunları sorgulama yetisine sahip olabilir miydim? Olamazdım.

Onun için ben her şeyi seviyorum.

Yaşamayı da bu yüzden istiyorum.

Sevgilerimle …Anneniz.